Toen ik 10 was werd ik voor het eerst echt verliefd. Ach… Voor de veiligheid op een meisje dat volstrekt onbereikbaar was: Nelly. Ze was 4 jaar ouder en de dochter van een van de laatste stadsboeren. Nelly wist alles van de koe en de stier en de hinderlijkheid van pinkstieren. ’s Avonds haalde ze voor haar vader het paard uit de wei, even buiten de stad. Wow, wat was ze mooi als ze op het paard, zonder zadel, zich stevig vastklemmend aan de manen, langs de gracht naar hun boerderijtje galoppeerde. Met haar bruine haren wapperend in de wind. Onweerstaanbaar voor een jongen van 10, die als een vlieg om haar heen ging zoemen als ze klusjes op de boerderij deed. Op een van die dagen moest de geit verweid worden, de stik een eindje verzet worden waardoor vers gras binnen bereik van de geit kwam. Me inlikkend bood ik aan dat klusje te doen. Licht zuchtend stemde Nelly in. Met enige moeite en gewrik kreeg ik de lange stik uit de grond en trok aan het touw om de geit mee te leiden naar het nieuwe weitje. De geit dacht daar echter anders over. Het beest zette de voorpoten schrap en was met geen mogelijkheid meer vooruit te krijgen, hoe ik ook trok en sleurde. Nelly schudde meewarig het hoofd, zag het nog even aan, pakte toen een pluk vers gras van het nieuwe weitje en hield het voor de neus van de geit: ze liet de geit ruiken aan de toekomst. Nelly liep met het plukje gras naar het nieuwe weitje en de geit kuierde verwachtingsvol achter haar aan, de ketting met de stik deinde moeiteloos mee. Ze zette de geit vast en gunt mij nog een fronsende blik. Ik bleef een paar weken uit haar buurt.
Het is nooit wat geworden tussen Nelly en mij. Haar geit heeft me evenwel een les voor het leven meegegeven: geiten willen wel verweiden, maar niet verweid worden! Het is met mensen niet anders: mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd worden!….Dit helpt: laat ze ruiken aan een betere toekomst….werk aan een vitale visie voor de school!